Onze directeur Marius Kolff neemt afscheid

Eind november heeft Marius Kolff afscheid genomen als directeur van het Comité Anti Stierenvechten (CAS) om van zijn welverdiende pensioen te gaan genieten. In dit artikel, dat uit zijn naam is geschreven, blikt hij terug op een periode van bijna 17 jaar als directeur, waarin hij veel heeft betekend voor CAS en het Internationale Netwerk tegen het Stierenvechten.

© CAS International

Kort voor Kerstmis 2005 kreeg ik (Marius) een telefoontje van Dick de Vos, toenmalig voorzitter van het Comité Anti Stierenvechten (CAS). Hij liet mij weten dat ik werd aangenomen als directeur bij CAS en dat ik op 1 maart 2006 kon beginnen. Het waren toen wat roerige tijden, omdat CAS al ruim een jaar zonder directeur functioneerde. Gelukkig won ik snel het vertrouwen van de medewerkers van CAS en konden we voortvarend aan de slag met nieuwe plannen die ik had.

CAS schreef toentertijd vooral veel over de ernst en het bestaan van het stierenvechten, iets waar ik de nadruk niet enkel op wilde leggen. Onze donateurs hadden zich immers om die reden bij ons aangesloten en wisten dit al. In mijn ogen moesten we veel meer actie gaan ondernemen op het gebied van lobby en samenwerking met internationale zusterorganisaties.

International Netwerk tegen het Stierenvechten

Gelukkig kwam deze uitbreiding van de activiteiten van CAS snel toen wij, samen met andere initiatief nemende anti-stierenvechtorganisaties, begonnen met het oprichten van het Internationale Netwerk tegen het Stierenvechten, waar CAS sinds het begin coördinator van is. Een eerste vergadering werd gepland in Lissabon in 2007 en van de 22 uitgenodigde organisaties deden er 15 mee. Door de jaren heen groeide het netwerk gestaag. Ik ben er trots op dat het netwerk nu meer dan 100 leden heeft uit alle landen waar stierengevechten plaatsvinden en een flink aantal landen daarbuiten. Behalve gedurende de coronajaren kwam het netwerk elk jaar op een ‘Summit’ bijeen.

Het netwerk bracht ons ongekende mogelijkheden. In alle stierenvechtlanden kon CAS nu, vrijwel altijd samen met lokale organisaties, goed lobbyen bij de nationale, regionale en gemeentelijke overheden. Binnen het netwerk hielden we elkaar sindsdien op de hoogte. We leerden van elkaar. We deelden informatie. Bepaalde vormen van mishandeling van vrouwen en kinderen konden worden gelinkt aan het stierenvechten: dit vonden politici aantrekkelijk en zij pakten het op. Het bood mogelijkheden om stierengevechten te verbieden, zoals recent in Mexico, ook op juridische basis met veiligheid en algemene leefbaarheid in gedachten. En nog steeds wordt binnen het netwerk dagelijks  informatie uitgewisseld. Deze samenwerking zal vanzelfsprekend ook na mijn vertrek voortgaan.

Drie keer afscheid

Bij mijn vertrek is op drie momenten officieel stilgestaan en ik ontving veel warme woorden van diverse personen en organisatie die daarbij aanwezig waren. De eerste keer in oktober toen ik mijn laatste vergadering van de Nederlandse Dierencoalitie bijwoonde. Het leek alsof die vergadering bijna geheel in het teken van mijn afscheid stond. Ik kreeg een prachtige toespraak van Dirk-Jan Verdonk (voorzitter van de Dierencoalitie en directeur van World Animal Protection). In ieder geval stond CAS er die dag als organisatie centraal, want mijn opvolgster Maite van Gerwen gaf daar ook een geweldige presentatie over EU-wetgeving en misbruik van dieren met als excuus cultureel erfgoed. Daarna in november in Mexico-Stad, toen we daar onze eerste ‘Summit’ (de jaarlijkse bijeenkomst van het Internationale Netwerk tegen het Stierenvechten) sinds twee stille coronajaren hielden. Als geheim agendapunt was mijn afscheid daar ingevoegd en werd ik door collega’s van negen andere organisaties warm en vol emoties toegesproken.. Ik had tot dat moment geen idee hoe groot mijn impact is geweest voor de diverse leden van het netwerk. Kennelijk zeer groot. En gelukkig heel positief.

Tenslotte had ik eind november een mooi afscheid met diverse relaties van CAS en mijzelf in Nederland. Bij deze afscheidsreceptie in Den Haag kwamen zelfs vertegenwoordigers van ambassades! Toch ook weer vanuit Spanje en Frankrijk kwamen collega’s. Tijdens deze bijeenkomst kreeg ik verschillende toespraken. Ten eerste door voorzitter van de Raad van Toezicht van CAS, René Janssen (daarvoor jarenlang voorzitter van het bestuur van CAS), die mij namens CAS een sculptuur ‘Happy Bull’ van kunstenaar Loek Bos aanbood. Vervolgens door mijn opvolgster Maite van Gerwen, nu directeur en voorzitter van CAS en mijn langste collega ooit Estefanía Pampín Zuidmeer (medewerker Publicaties/projecten en vicevoorzitter/secretaris van het bestuur). Tot slot, door de directeur van de Dierencoalitie Sandra Beuving, zij kon er eerder in oktober niet bij zijn. Ook van de Dierencoalitie kreeg ik een prachtig kunstwerk in de vorm van een schilderij.  Al met al een prachtig afscheid!

Ik kijk terug op een mooie tijd bij CAS en blijf als adviseur aan CAS verbonden.

Marius Kolff
30 november 2022